Daar was ze ineens weer …. hardop las ze de verkeersborden “Haren, Assen…”.
Op weg naar de tandarts
Vorige week moest ik met mijn moeder naar de tandarts. Voor een controle. Wat een onderneming! Toen ik om 10 uur ‘ s ochtends aankwam, waren ze haar nog aan het aankleden. Met veel moeite hadden ze haar zover gekregen. Ik wist dat het (te) vroeg zou zijn, maar ik had niet veel keuze. Ik wilde graag de tandarts combineren met een ‘Hoe ga je om met dementie’ training die ik die middag zou geven in Groningen. En die dag twee uur heen en straks ook terugrijden waren tenslotte al vermoeiend genoeg.
Rood!
Ze kwam net haar appartement uit met de zorgmedewerker. Lippen stijf op elkaar, alsof ze al bij de tandarts was geweest. Haar ogen stonden dof. Maar het leek alsof ze wilde spoelen, dus we moedigden dat aan. Daarna schuifelden we naar de lift. Gelukkig stond de auto vlakbij in de parkeergarage en met wat hulp van de zorg, kwam ze in de autostoel. Zo, de eerste horde was genomen. Toen een klein kwartier rijden naar de tandarts. Toen zag ik haar al weer wat wakkerder worden, want toen ik opreed naar een rood stoplicht, riep ze luid ”Rood!”.
Ach ja, ze ‘reed’ ook altijd mee met mijn vader. En dat was destijds geen overbodige luxe.
Bij de tandarts aangekomen, kreeg ik haar met moeite uit de auto. Eerst de voeten recht, dan omhoog. Een vriendelijke meneer, die net op zijn fiets wilde stappen, zag mij stuntelen en bood aan te helpen. Ik bedankte hem vriendelijk. Als ze eenmaal staat, gaat het wel. Ze loopt nog redelijk, maar ik ondersteunde haar wel volop.
Ik zit rechts
De deur werd al open gehouden door de tandartsassistente, die ons zag aankomen. Die kent mijn moeder ook al zeker 25 jaar. Eenmaal binnen liet ik ons direct in de dichtstbijzijnde stoelen vallen. Waarop mijn moeder, intussen wakker, om zich heen kijkt en zegt: “Ik zit rechts”. Wat gewoon klopt, want de praktijk bestaat uit twee tandartspraktijken.
Binnen 5 minuten waren we gelukkig aan de beurt. Zij, met de jas aan, in de stoel. Zonder moeite doet ze haar mond open en kan de jonge tandarts de check doen. Een verdacht plekje, maar gelukkig geen gaatjes. Daarna nog de mondhygiëniste. Binnen 20 minuten waren we klaar.
Haren, Assen, Groningen
Terugrijdend naar het woonzorgcentrum wees ik haar op de mooie herfstkleuren, maar daar had ze weinig oog voor, of ze zag het gewoonweg niet… dat dacht ik althans. Want haar ogen stonden alweer helderder. Ze was er weer! En begon hardop de verkeers- en reklameborden voor te lezen. “Haren, Assen, Groningen”. Die laatste stond er weliswaar niet op, maar klopte natuurlijk wel in het rijtje.
Margriet spellen
Ik blijf me verbazen over haar vermogen om te lezen. Ze spelt echt de Margriet, je ziet haar lippen de woorden vormen en of ze ze begrijpt weet ik niet, maar ik vind het mooi dat ze zich ervoor inspant. Ze kan er ook echt voor gaan zitten. Op bijgaande foto trouwens ‘leest’ ze trouwens de Libelle.
En zolang we haar daarmee een plezier doen, blijft de Margriet gewoon komen. Maar voor mijn eigen stresslevel, ga ik op zoek naar een tandarts in de buurt. Er schijnt er één op loop- of rolstoelafstand te zitten.
Toen wij terug waren, begreep ik eindelijk dat wij een echte uitzondering zijn….mijn moeder naar de tandarts… de meesten hebben namelijk.. een kunstgebit:))!
Dit blog is onderdeel van het onafhankelijke platform Regie op Dementie. Ontstaan vanuit eigen ervaring om te helpen léven met dementie. Het biedt je op één plek logische vervolgstappen op de levenslijn van iemand met dementie. Start met het helpen van jouw vader of moeder en klik daarvoor op onderstaande button voor het belangrijkste uit dit blog.
Er zijn in totaal 6 categorieën en 3 kruispunten op de levenslijn. Regie op Dementie bevat meer dan 250 praktische tips, videos, artikelen en links naar organisaties in regio Haarlem én de regio Laarbeek (ZO Brabant) die je kunnen helpen.