Waarom denk ik vooraf altijd het ergste als ik mijn moeder bezoek? Ze sliep de afgelopen dagen veel, ook overdag. Mijn moeder was namelijk flink gevallen. Mijn indruk is dat oude mensen minstens een week tot twee weken nodig hebben om van zoiets te herstellen.
Tas vol nieuwe kleren mee
Na een ochtendje voor haar shoppen in Heemskerk, reden we gisteren weer naar Groningen. Een tas vol nieuwe kleren mee.
Flink onderuit gegaan
Ik had gelezen dat ze maandag flink onderuit gegaan was, in de nacht. Ze vonden haar op de badkamervloer, niet wetende hoe lang ze er gelegen had. Vallen hoort helaas bij dementie (en ouderdom trouwens). En ze kunnen echt niet elke 10 minuten gaan kijken. Gelukkig heeft ze al twee kunstheupen, anders was een Wolk Airbag misschien wel een handige aanvulling geweest.
Maar goed, de vrees voor het bezoek. Dat is telkens weer ongegrond. Want ze herkent me, sterker, als er over me gepraat wordt, zegt ze
”maar daar moet ik wel even wakker voor blijven!”
En dat bleek ook. Ze keek blij op in de woonkamer toen ik binnen kwam. Eerst zette ik haar haar reservebril op. Want ze was opnieuw haar bril kwijt. Wat ze ermee doet? Ze verstommelt het. Dat is geloof ik een Gronings woord ;). Het betekent dat ze het verstopt. Iedereen zoekt mee, maar tot dusver is de bril nog zoek.
Toen heel voorzichtig, duidelijk stijf en wankel, gingen we op weg naar haar eigen kamer om koffie te krijgen van de huiskamermoeder. Dat is altijd fijn geregeld.
Kijk haar shinen met haar nieuwe kleren!
Daar nieuwe kleren uitpakken en één voor éen laten zien. Ik weet dat ze een uitgesproken mening heeft, nog steeds, over wat ze wel en niet mooi vind. Goed zo, denk ik dan. Lekker je mening laten horen! Maar gelukkig vond ze alles mooi.
Toen met een uiterst efficiënte zorgmedewerker een drietal broeken gepast (en op lengte afgespeld). Fijn dat deze persoonlijke service mogelijk is.
Dit keer ongegrond
Maar herkennen jullie mijn vrees? Dat je denkt, zal ze zover achteruit gegaan zijn dat ik niet veel voor haar kan betekenen? Dit keer bleek het gelukkig ongegrond. Maar toch denk ik dat met haar wankele lopen, het een keer fataal kan zijn.
Maar goed, tot die tijd , ziet ze er weer piccobello uit. En aan haar eigen humeur zal het niet liggen. Ze kletst je nog steeds de oren van het hoofd. Alleen voor mij is het altijd zeer inspannend. Gelukkig een hele zondag om bij te komen. Ook van 200 km heen en weer reizen.
En dat … terwijl Piet nog wel reed!
Dit blog is onderdeel van het platform ‘Regie op Dementie’. Ontstaan vanuit eigen ervaring om te helpen léven met dementie. Het biedt je op één plek logische vervolgstappen op de levenslijn van iemand met dementie. Start met het helpen van jouw vader of moeder en klik daarvoor op onderstaande button voor het belangrijkste uit dit blog.
Er zijn in totaal 7 categorieën en 3 kruispunten op de levenslijn. Regie op Dementie bevat meer dan 100 praktische tips, videos, artikelen en links naar organisaties (met name in Haarlem e.o.) die je kunnen helpen.