Mijn vader is een grote autodidact en wil alles zelf doen. En mijn moeder ook. Ze behouden gewoon heel graag hun autonomie. Tot vorig jaar gingen ze nog gewoon met de caravan op vakantie! Mijn vader sleutelt graag aan zijn auto, waar ze nog steeds fijne ritjes mee maken, klust in het huis en de tuin. Uiteraard moet je dan ook zelf voor je vrouw zorgen, was zijn redenatie.
Mijn vader gaf wel aan dat ze steeds vaker ‘vergeetachtig’, ‘in de war’ was, die termen. Dat zei ze zelf ook. Maar het woord ‘dementie’ kwam niet ter sprake.
Alle zussen zitten er anders in
Alle drie de zussen hebben een druk leven. Eén meer op grote afstand, de andere twee tamelijk dichtbij. Onderling hadden wij als zussen het er toen over, met als eerste vraag: moeten we iets doen? Wat moeten we doen? Dan begint het echte proces en iedereen groeit in zijn rol. Dan merk je ook dat ieder er anders inzit. De één zegt: “Let it go” en een ander zegt “We moeten alles voor ze gaan regelen”.
Maar uiteindelijk is mijn vader in de lead. Wij kunnen wel van alles willen…maar hij is bij volle verstand en zit er wel zwaarder emotioneel in dan wij, maar hij is in de lead.
Eerst hulp in de huishouding
Toen mijn vader op enig moment zwaar last van zijn rug had, vonden we dat zij een hulp in de huishouding moesten nemen. Dat waren hele heftige discussies, waar mijn moeder zwaar in de contramine ging. Het is toen (geen WMO ofzo) geregeld, maar mijn moeder keek die vrouw praktisch de deur uit. En mijn vader wilde geen bonje in huis, dus toen is het weer stopgezet. Alles financieren ze helemaal zelf.
Gezamenlijke app groep
Dat was ook de tijd dat we een gezamenlijke app groep met mijn vader hebben opgezet. Telefoneren was namelijk lastig, omdat mijn moeder dan meeluistert. Er was ook verdeeldheid bij de zussen, allen vanuit liefde en betrokkenheid, de één zegt we moeten er echt werk van gaan maken, de ander zegt dat we moeten respecteren als ze het zelf willen doen. Het is hun huwelijk. We waren dus nog terughoudend.
Senioren coach ingeschakeld
Toen kregen mijn ouders via hun huisarts contact met een seniorencoach. Mijn moeder was heel sceptisch tegenover deze dame (vanuit angst). Mijn vader moest erg wennen aan het feit dat hulpverleners gaan meekijken en vanuit expertise en ervaring willen adviseren en bemiddelen. Een zus legde op een gegeven moment zelfstandig contact met de senioren coach. Toen mijn vader erachter kwam, was hij daarover niet te spreken. Hij wil in de lead zijn.
Laatste half jaar bemoeien we ons er echt mee
Eigenlijk het laatste jaar, met name het laatste half jaar, zijn we meer betrokkenheid gaan tonen en hen proberen te bewegen. We vlogen net iets vaker aan, hoewel we nooit de deur platliepen bij mijn ouders. Maar iets vaker uitnodigen om te komen eten, dat soort zaken. Dat kwam wel echt op gang.
Kantelpunt was het doorgedrongen besef, dat het bij mijn moeder echt sneller achteruit gaat. En na de bijeenkomst van het Alzheimer Cafe, waar wij elkaar leerden kennen. Dat was een eyeopener en gaf veel herkenning. Het thema was “omgaan met dementie”, dat triggerde mij toen ik het in de krant las.
Aanvaringen
Mijn vader had ik meegevraagd, want ik zag dat hij nog normale gesprekken probeerde te voeren met mijn moeder, alsof ze geen dementie had, maar dat is gewoon niet meer mogelijk. Zij praten langs elkaar heen en er ontstaan aanvaringen tussen hun beiden. Het kan daardoor soms flink roken in huis. Dat vind ik heel sneu voor hen beiden. We zien dat mijn ouders communiceren vanuit hun patronen, wat uiteraard logisch is.
Mijn moeder vecht heel erg voor haar autonomie en dat siert haar. Maar dat doet ze op basis van argumenten, die niet meer kloppen.
“Maar het gaat toch nog!”
Ze overziet dat niet meer. Zij wil het beeld houden dat het goed gaat.
Naast mijn vader staan en vertrouwen krijgen
Heel prettig om tijdens die Alzheimer Cafe bijeenkomst meer te horen over veranderend gedrag. Heel leerzaam, ook over het niet meer functioneren van hersendelen. Jouw geleende boek ‘De dag door met dementie’ van Anneke van der Plaats vond ik helemaal verhelderend. Dat heeft mij bijzonder geholpen in de gesprekken die ik met mijn vader heb gehad. Mijn vader is een man van de ratio. Op basis van feiten kon ik hem direct en bijna zakelijk aanspreken over de werking van de hersenen. Dan overtuig ik hem sneller. Hoewel mijn vader nog steeds ook zijn eigen visie op dementie bij mijn moeder houdt. En dat begrijp ik ook wel. 24/7 leven naast iemand met dementie is ècht een hele opgave.
Vanaf de zomer, toen hij weer aangaf dat hij het zwaar had, heb ik bijna wekelijkse momenten kunnen creëren dat ik alleen met mijn vader ben. Dan kletsen we, is er openheid en kan hij het delen. Hij blijft in de lead, maar ik neem hem heel rustig mee, want ik reik hem feiten aan.
Ik merk dat dát het is geweest, dat hij vertrouwen krijgt in mij en mijn zussen.
Resultaat hiervan is dat we samen naar de huisarts en de senioren coach zijn geweest. Hij merkt dat hij er niet alleen voor staat en dat ik echt náást hem sta. Alles wat ik doe, communiceer ik via de App of mail ik direct naar mijn zussen. Ik doe niks zonder hen te informeren of te raadplegen.
Lees volgende week verder over Sophie en haar zussen!
Regie op Dementie biedt je op één plek logische vervolgstappen op de levenslijn van een oudere met dementie.
Start met het helpen van jouw vader of moeder en klik op onderstaande button voor de belangrijkste categorie uit dit blog:
Er zijn in totaal 6 categorieën en 3 kruispunten op de levenslijn van een oudere met dementie. Regie op Dementie bevat meer dan 100 praktische tips, videos, artikelen en links naar organisaties (met name in Haarlem e.o.) die je kunnen helpen.