Afgelopen vrijdag mijn moeder bezocht. Om 11 uur lag ze languit in een relaxstoel in de woonkamer. Ik ging naast haar zitten en hield haar hand vast. Ze was steenkoud (door slechte doorbloeding). Ze opende haar ogen. Ik liet haar even rustig wakker worden. Ze zag me, maar keek ook volledig door me heen. Glazig kijkend.
Wil je wat water?
Toen we een dekentje en de mooie sjaal, die mijn zus heeft gebreid, van haar afhaalden, werd ze wat meer wakker. Met hulp zetten we de stoel en haar wat rechterop. Ik zag dat ze droge lippen had. Dus ik vroeg “Wil je wat water?”
Zei ze: “Ik weet niet wat je bedoelt”
Natuurlijk, ik moet het laten zien!
De zorgmedewerker zei, we probeerden daarstraks haar met een rietje wat te laten drinken, maar dat wilde ze niet. Ik haalde een klein glaasje halfvol water. En gaf dat in haar hand. Best eng, maar automatisch bracht ze dat naar haar mond. Het zijn die handelingen, die je al je hele leven doet. Soms begeleidde ik het glas en zorgde dat het niet kon vallen. En toen dronk ze. Het hele glas leeg.
Grote glimlach
Daarna keek ze indringend naar de grond voor haar. Wat zag ze daar? Iets, maar ik weet niet wat. Ik denk dat ze veel vaker hallucineert met haar Lewy Body Dementie dan we denken. Ziet ze bloemen, planten of iemand? Ze wordt niet vaak bang gelukkig.
Een tijdje ‘gekletst’, maar toch vooral er gewoon naast gezeten. Totdat een verzorgende langsliep en ze naar haar wees met haar vinger en er een grote glimlach verscheen. Dat gaf ik even aan de verzorgende door. Natuurlijk glunderde die verzorgdende. Daarna kwam de teamcoördinaor even erbij zitten. Hij gaf aan dat ze hem na een half jaar inderdaad ging herkennen. Laatst had ze naast hem gezeten toen hij werkte. Waarna er ineens een kristal heldere zin uitkwam “ Zo, jij werkt hard!”
Slapen, slapen, slapen
Maar verder zat er weinig leven in mijn moeder. Haar bewegingen zijn erg traag en opstaan om in de trippelrolstoel te komen voor de lunch, was een beproeving. Ze begeleidden haar met twee personen en ik stak mijn beide handen uit. Waarop ze zei “Ik durf niet”. Ahhhhh! Maar vind je het raar, waarschijnlijk heeft ze weinig spierspanning meer over. Ze loopt niet meer, behalve in haar trippelrolstoel.
Kortom, mag ik dit zeggen. … maar wanneer is zover? Ze is nu 90, wat heeft het leven haar nog te bieden? Ze slaapt ontzettend veel. Natuurlijk omringd door fantastische zorgmedewerkers. Maar van mij mag ze gaan.
Doodgaan hoort ook bij het leven. Laten we het niet onnodig rekken.
Dit blog is onderdeel van het onafhankelijke platform Regie op Dementie. Ontstaan vanuit eigen ervaring om te helpen léven met dementie. Het biedt je op één plek logische vervolgstappen op de levenslijn van iemand met dementie. Start met het helpen van jouw vader of moeder en klik daarvoor op onderstaande button voor het belangrijkste uit dit blog.
Er zijn in totaal 6 categorieën en 3 kruispunten op de Levenslijn. Regie op Dementie bevat meer dan 250 praktische tips, videos, artikelen en links naar organisaties in de regio Haarlem én de regio Laarbeek (ZO Brabant) die je kunnen helpen.